Stedendriehoek
Vorige week was een week van eerste keren. Zo had ik mijn eerste troll. Even uitleggen: een troll is een nep-accountje op social media die louter uit is op discussie. Kan heel provocerend zijn, scherp, of gemeen. Dat laatste was bij mij aan de hand. Ik had een fotootje geplaatst van wat gedrukte boekjes met columns uit m’n verzameling. Niks aan de hand. Die troll vond mij dus een linkse, indoctrinerende trien die vieze columns schreef. Ik schrok me het leplazarus. Dag later kon ik de humor er wel van inzien en vroeg me af wie er de moeite had genomen een accountje aan te maken om mij met de grond gelijk te maken. Best een eer. Maar dat zal ik door mijn blije, roze bril wel verkeerd zien.
Vriendin van me had ook een roze bril op en een eerste keer, deze week. Ze had een nieuwe vlam. Prima kerel, leuke baan, goed lijf, alles er op en er aan. Avondje hitsig afgesloten, volgende ochtend beschuitje gegeten, het hele rataplan. Toen ging het mis. Tijdens beschuitje eten vraagt mijn vriendin, semi-dronken van verliefdheid, aan dat joch waarom hij haar eigenlijk leuk vindt. Hij antwoordde dat het zo vertrouwd voelde. En comfortabel. Als een Croc, dus! Wat zeg ik: een ingelopen, naar de voetzool gevormde en riekende, Croc! Dat is comfortabel! Mijn vriendin wilde sexy en heet genoemd worden! Een stiletto! De vriendin wist niet hoe snel ze de man moest ontmatchen op Tinder en naar links moest swipen.
Brengt me op het volgende. Voor het eerst is er een meldpunt voor leraren die niet links swipen, maar te links les geven. Veeg mij maar op. Ik denk dat elke leraar in beginsel links zou moéten zijn! Ik stel voor het meldpunt aan te houden, en leraren te nomineren. De meest linkse leraar zou een prijs moeten verdienen. Ik stel voor een miljoentje of 2, om te besteden aan het klimaat.
Even opgezocht wat linkse politiek eigenlijk inhoudt. Het is politiek waarbij rekening houden met elkaar en emancipatie hoog in het vaandel staan en politici die strijden voor gelijkheid. Linkse rakkertjes willen graag delen. Ze verzetten zich tegen discriminatie en extreem nationalistisch denken. Leren wij onze kinderen in de oorsprong dan niet om links te zijn? Moet Nijntje niet delen? Mag Jetje niet naar dezelfde sportclub als Jeroentje? Leren we onze kinderen niet dat Mohammed net zoveel rechten heeft als Piet? Leren we kinderen niet, dat zij álles kunnen zijn en worden wat ze willen? Dat bloemetjes en plantjes belangrijk zijn voor de wereld? Dat je goed moet zijn voor dieren? In alle prentenboeken staan pratende dieren! Leren we kinderen niet dat ze op hun beurt moeten wachten? Leren we onze kinderen niet… Een klein beetje linksigheid aan? Waarom, in godsnaam, maken we daar dan een meldpunt van?
Omdat we, als we ouder worden, een beetje het kind in ons verliezen. Dat is jammer. Ik begrijp niet waarom mensen mij als links bestempelen. Ik heb nooit mijn politieke partij geroepen. Ik heb mezelf vroeger één belofte gedaan en dat is het kind in mij nooit te verliezen. En dat kind wil delen, lachen, pret maken, lief zijn voor elkaar. Maar vooral delen. Dat deed ik zondag ook, in de Hip. Ik mocht meedoen met Verhalen in de Hip met Matthijs van Nieuwkerk en Özcan Aykol. Wat een leuke avond. Ik voelde me allesbehalve een ingelopen Croc, ik vond het doodeng. Ik deed een stukje cabaret en de mensen moesten lachen. De allereerste keer, geen grapjes op papier maar grapjes op een podium. Ik was zelden zo oncomfortabel. Maar een leraar heeft mij ooit verteld dat er aardige mensen op de wereld zijn, die goed naar je luisteren en je een podium gunnen. Linkse leraar. Zou genomineerd moeten worden.
