Stedendriehoek
Vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen deel ik haar boodschap nog maar een keer via facebook en twitter. De open brief die Irene van Lippe Biesterfeld mede namens het bestuur van de Stichting NatuurCollege vorig jaar stuurde aan de fractievoorzitters en lijsttrekkers van de politieke partijen tijdens de landelijke verkiezingen. Hoewel een jaar oud, is de brief voor mij nog steeds urgent en actueel, misschien wel juist voor de lokale politiek die het dichtst bij haar inwoners staat.
In haar brief hekelt zij de verenging en versimpeling van de politieke werkelijkheid en het debat zo vlak voor de verkiezingen. Het doet volgens haar geen recht aan het veel complexere grotere geheel waar wij op deze aarde mee te maken hebben, zoals klimaatverandering, verschraling van de aardbodem, toenemende vluchtelingenstromen, een steeds grotere kloof tussen arm en rijk. ‘Iedereen zoomt in en niemand zoomt uit. Terwijl het juist de taak van de politiek en de serieuze journalistiek is om de nationale en internationale problemen, die de toekomst van de mensheid bepalen en bedreigen, in samenhang te zien, te benoemen en uit te leggen. Pas dan komen echte oplossingen in beeld en blijven we niet hangen in symptoombestrijding of symboolpolitiek’, zo schrijft ze. De grotere complexe problemen zijn volgens haar terug te voeren tot twee gemeenschappelijke noemers. De manier waarop we met de aarde omgaan (economisch gedreven roofbouw) en de manier waarop we met elkaar omgaan (ons individualistische en materialistische waardenpatroon).
Irene is een inspiratiebron voor mij. Ze werd ooit na het verschijnen van haar boek ‘Dialoog met de Natuur’ in de media belachelijk gemaakt vanwege ‘haar geknuffel met bomen’. Dat heeft haar er gelukkig niet van weerhouden om zich al jarenlang onvermoeibaar in te zetten voor de ‘binnenkant van duurzaamheid’: het speerpunt van het door haar opgerichte NatuurCollege. Daarmee wordt bedoeld het terugbrengen van de vanzelfsprekende verbondenheid van al het leven in het bewustzijn van mensen. De ‘buitenkant van duurzaamheid’ verwijst naar de technologische oplossingen en regelgeving. Deze buitenkant wordt effectiever als de innerlijke verbinding met al het leven gevoeld wordt.
In mijn nieuwste boek ‘Leven in de Kanteltijd’ heb ik getracht ‘uit te zoomen’ om deze chaotische tijd waarin wij op dit moment leven te kunnen duiden. Tegelijkertijd heb ik zo diep mogelijk ‘ingezoomd’ in mijzelf door wezensvragen te stellen als ‘Wie ben ik? Hoe verhoud ik mij tot de aarde en de mensen om mij heen? Wat doe ik zelf?’ Zo ontstaat voor mij duurzaamheid van binnenuit in verbinding met de buitenkant van duurzaamheid. Juist tijdens de gemeenteraadsverkiezingen kun je die innerlijke stem laten horen door te stemmen op een partij die dit ruime perspectief op duurzaamheid hoog op haar agenda heeft staan. Dichterbij komt de politiek niet.
door Tanja Abbas
