Stedendriehoek
Waar zijn mijn patta’s?’
Zoon (zoekend
brugklas) en ik spreken steeds meer een andere taal.
Wat wil je – vraag ik mezelf retorisch – als je bijna veertig jaar ouder bent dan je kind? Nou dát wil ik dus niet antwoord ik mezelf meteen ook maar even. Dus ben ik zijn taal gaan leren. Het gaat met horten en stoten maar het gaat. Een taal leren op gevorderde leeftijd is nou eenmaal geen sinecure. En al helemaal niet als het om de taal van een nieuwe generatie gaat. Maar genoeg gezeurd. Aan de slag.
‘Column Renske Mannink
Je patta’s?’ Ik zit aan tafel en bekijk foto’s van de Zutphense Piet Dullaert die sinds vorige week online staan. ‘Waar heb je ze gisteren uitgetrokken?’
‘Laat maar ik heb ze al.’ Zoon komt naast me staan. Hij strikt zijn veters terwijl hij zijn voet op een stoel zet en bekijkt een foto van de Berkel vanaf het Dieserstraat-bruggetje. Jaren ’50.
‘Skeer zegt hij.
Wat nou skeer?’ zeg ik. ‘Jij bent skeer!’ Hij grijnst. ‘Ja dat ook. Kan ik een barkie van je krijgen?’
Begrijpt u het nog of moet u ook op cursus?
‘Skeer’ staat voor ‘raar’ of ‘vreemd’ maar betekent officieel ‘arm’. Een ‘barkie’ is honderd euro.’Denk aan je brood zeg ik. Gisteren vergat hij het voor de zoveelste keer mee naar school te nemen. Het zal genetisch zijn.Jahaaa klinkt het achter me. Wat kaulo lelijk is dat zeg.’ Zoonlief wijst naar een zwart-wit plaat van de Sint-Jan. Vanaf de jaren dertig beklom Dullaert de toren geregeld met zijn fototoestel en maakte panoramafoto’s-avant-la-lettre. Hij plakte een reeks beelden aan elkaar tot een uitzicht. ‘Kaulo’ betekent ‘poep’ of ‘rot’ in het Surinaams. Sommige woordenboeken geven ‘poepgat’ als beschrijving. De jeugd van tegenwoordig gebruikt het als ‘heel erg’. Net als ’tantoe’.
‘Ik vind dat helemaal niet tantoe lelijk zeg ik. En haal je patta eens van de eetstoel af.’ Mijn brugklasser zoekt verder naar zijn tas zijn jas zijn mobiel. Stormt dan de trap af. Komt nog even terug voor een afscheidskus. ‘En niet mijn brood naar school brengen hè?’ zegt hijals ik het weer eens vergeet. Dat is zo cringe.
Cringe? Dat kende ik nog niet. ‘Wat betekent dat?’
‘Awkward is het antwoord. Je gebruikt het net zoals awkward maar wat het precies betekent weet ik niet hoor. Iets met schamen.’
Zoef weg is hij. Ik verdwaal in Dullaerts labyrint van oude Zutphense beelden. De fotograaf was ‘mateloos geïnteresseerd in de mysteries van Zutphen stond onlangs in de Stentor. Dat kan ik zien. Hij fotografeerde achterkanten van huizen, sloopwerkzaamheden, stille straten. Een tocht langs zijn fotos tovert een nieuwe wereld tevoorschijn. Een fissa voor het oog. Nee hė zoons lunchbox staat nog op het aanrecht.
Kaulo jammer.
Eke Mannink is schrijver & voormalig stadsdichter van Zutphen. Vanuit het hart van de stad houdt ze wat ze ziet poëtisch tegen het licht. Want als je goed kijkt zie je méér. Iedere week weer.
‘
