Stedendriehoek
Gebeurde niet zoveel vorige week. Het was schitterend mooi weer, ik had mijn 100e columnpie rondgebreid, het nieuws was rustig en we zopen ons met zijn allen gezellig de vergeetachtigheid in tijdens carnaval. Ik vind dat leuk. Dat een licht ontvlambaar Pluto-pak of lycra-leeuwenlegging ineens een vrijbrief geeft tot het totaal naar de getverderrie zuipen. Vind ik mooi. Hoe dat gaat. Het hele jaar zit Saskia keurig muntthee te slurpen en te janken bij yoga, maar tijdens carnaval komt de ware stoeipoes in ‘r naar boven. Rokjes lang als een riem en mannen als ware jager(meister)s achter de deerntjes aan.
Vorige week de 100e column. Of ik daar blij mee ben? Soms. Ik vind ze allemaal even slecht als ik ze inzend. Dat gebeurt automatisch, dat ik dat vind. Ik vind ze nooit grappig, scherp of intellectueel onderlegd genoeg. Papier praat niet terug. En dat is in heel veel gevalletjes prima, maar soms is een beetje afkrakerij of herrieschopperij tussen de lettertjes niet verkeerd. Dat doe ik met mijn huisgenoot. Zij host er als een tetterende carnavalskraker dwars doorheen. Met een botte bijl of lichte lycralegging. Maar ze host en rost me er doorheen.
Ik lees verhaaltjes over websites die ons stiekem volgen. Echt waar. Ik lees het. Zogeheten ‘tracking cookies’ achtervolgen ons het digitale leven door. In een week waarin is aangekondigd dat Sesamstraat van de buis gehaald wordt en we Koekiemonster niet meer zullen aanschouwen, is dit wel een beetje een zuur nieuwtje. Heeft Koekiemonster eindelijk tracking cookies, wordt Sesamstraat van de buis geflikkerd. Volgens ome Aart Staartjes, trouwens. Sesamstraat heeft zelf nog niks bevestigd. Maar goed… Als Aart al kletscookies begint rond te bazuinen…
Tracking cookies, dus. We worden massaal gevolgd. Als een hossende polonaise donderen bedrijven achter ons aan. Gepersonaliseerde advertenties. Bedrijven die willen weten en willen verkopen. Daar wordt wat van gevonden! Dat mag niet! Ze moeten kalm aan doen, met onze privacygegevens! Maar ondertussen volgen en delen we ons wild. We mieteren ons hele hebben en houden de ether in, maar zodra dit ongevraagd gedaan wordt, vinden we daar wat van. Grappig, hè?
Veel mensen vragen zich af of ik columns schrijven leuk vind. Dit wordt column nummer 101 en ik ga keihard opbiechten: ik vind het soms geen fluit aan. Veel lezers denken dat ik zo’n columnpie in een kwartiertje tussen koffie en computer eruit flikker, maar de waarheid is dat ik soms zit te hakketakken tot ik figuurlijk een ons weeg. Niet letterlijk, daarvoor eet ik teveel cookies. Maar het klopt. Soms zwalkt de column zo m’n papier op, soms zit ik uren te wachten bij de carnavalsbar totdat er een beetje inspiratie komt. En dat is zó kut.
De Koning van Kut op het moment, is Twan Huys. Voor hem geen carnaval. Eerder deze week werd bekend gemaakt dat niet alleen Sesamstraat op instorten staat, maar ook de kater van RTL Late Night hakt er in. Genadeloos. Maandagavond was de laatste uitzending. Elke aflevering was slecht. Exact een half jaar geleden nam Twanneman het hele zwikkie over van Tan. Ik hoop dat Twan zich helemaal akelig heeft gezopen, dit weekend. Dat hij hossend als Prins Carnaval door de straten van Den Bosch denderde. Twan wenste dat hij geen tracking cookies, maar tracking people had. Voor zijn RTL Late Night. Maar geen hond keek. Zelfs Tommie van Sesamstraat niet. Het programma was slecht. Twan liep een half jaar lang, in een lycralegging, in zijn eentje te hossen. Had er maar iemand eerder, als een tetterende carnavalskraker door zijn programma gelopen. Twan’s Huijsgenoot, bijvoorbeeld.
