Stedendriehoek
Tanja Abbas
Achttien jaar geleden zijn we – begin dertig – met ons dochtertje neergestreken op een oude, verwaarloosde boerderij met ‘veel potentie’. Sindsdien is er veel gebeurd. Onze beide zoons zijn er geboren, er kwamen steeds meer dieren bij, we hebben de schrale tuin omgetoverd tot een waar natuurparadijs voor vogels, egels, vlinders, bijen en boerenzwaluwen en het woonhuis is na een verbouwing in 2005 opgerekt tot een eigentijds, comfortabel, ruim leefhuis. Niks geen fluitende februariwind meer door de kieren van deuren en ramen. Niks geen lagen sneeuw meer op de deel omdat het dwars door de pannen heen stuift. Niet langer meer vernikkelen in de badkamer of de jaren zestig-radiatoren laten loeien om de boel nog een beetje warm te houden. In plaats daarvan kregen we een compleet nieuw dak volgens de laatste isolatienormen, overal HR++glas, perfect sluitende nieuwe deuren en ramen, isolatiedekens op de zolders en heerlijke warme voeten vanwege de vloerverwarming. ‘Het is gewoon een nieuwbouwhuis in een oud jasje geworden,’ zei ik tegen belangstellende bezoekers.
Met al die vierkante meters en bijbehorende apparatuur erbij ging onze energierekening ook schrikbarend omhoog. Het maakte ons veel bewuster van onze energiekosten en ook van het enorme energieverbruik van onze huishouding. In een wereld die schreeuwt om een duurzame houding, moest en kon het ook anders, zo vonden wij. De voor- en nadelen van verschillende typen zonnepanelen en accumulerende houtkachels zijn vervolgens regelmatig hét gespreksonderwerp geweest op borrels en verjaardagen. Een paar jaar geleden hebben we de knoop doorgehakt. We hebben ons spaargeld geïnvesteerd in een flinke partij zonnepanelen, een waterbuffervat van 300 liter, een rij zonnecollectoren en een accumulerende houtkachel, die bovendien mooi is om te zien. Ook de benzineauto is vervangen door een volledig elektrische auto. Met het gewenste resultaat! De energierekening ging drastisch naar beneden, de meter loopt nog steeds terug, het huis is nog aangenamer geworden en we belasten als gezin onze aardbol minder.
‘Met alle kennis en mogelijkheden van nu om energiebesparend bezig te zijn, had ik die verbouwing in 2005 toch anders aangepakt,’ zei mijn man laatst tegen een kennis. Hij kan zijn borst natmaken. We hebben onze woonboerderij verkocht en gaan een energieneutraal houten eco-huis bouwen in het bos. Zo brengen we onze opgedane kennis en ervaring met duurzame- en energiebesparende maatregelen in de praktijk, samen met een netwerk van betrokkenen. Voor de nieuwe bewoners van onze boerderij hebben we een warm cadeautje achtergelaten; we hebben recent een isolatiedeken in de buitenmuur laten aanbrengen. ‘Heerlijk. Hadden we jaren eerder moeten doen,’ zegt mijn man, terwijl hij zich tevreden in de warmte van de kachel met de nieuwe bouwtekeningen op de bank nestelt.
